Dostaję życie w kawałkach światła
Przeciskam się z nimi przez tłum
Wciąż muszę przystawać z uprzejmości
Czuję jak stygną mi w dłoniach
Kiedy je zobaczę, Panie
Kiedy wreszcie?
Gdy o północy owiewa mnie przestrzeń
Wypuszczam je
Czarne węgielki wbite w piasek
4 komentarze:
Małgosiu... no pięknie piszesz, tak poetycko i romantycznie :)) Więc chyba tak lubisz :))
A ja staram się tu między wierszami niepogubić... :))
Założyłaś prawdzwiy blog! I to sie liczy!
Pa :)
Ależ tu się trzeba gubić!! :))
Tu nie ma wydeptanych dróg...
Ważne tylko, żeby znaleźć drogę do wyjścia... :))
No tak,
ale gdy sie tutaj trzeba zgubic a potem znalezc wyjscie to moze to potrwac. W takim razie mamy sporo czasu na tym blogu bo materia jest trudna. W fascynacji ta trudnosc.
Pozdrawiam
.....bo az tyle mysli wszedzie.
Ale to moze sa te drogi?
Prześlij komentarz